Plastic bloemen op een graf.

Onderweg in de tijd  zijn en niet meer zijn.

Met een hinderlijke blaar zitten de vertrouwde Nikes niet lekker. Mijn wandeling op Pere Lachaise het toeristische Parijse kerkhof komt niet verder dan de eerste bank. Het is Hemelvaartsdag, een uitgelezen dag om de beroemde doden te bezoeken. Toeristen speuren als spoorzoekers naar nummers en namen op dodenhuisjes. Wie ligt waar.

Tussen de protserige geveltjes zie ik vanaf mijn bank een grafhuisje dat me intrigeert. Er staat een roestig hek voor dat versierd is met felgekleurde plastic bloemen. Het valt uit de toon. Als ik besluit verder te gaan kan ik niet nalaten te kijken wiens gedachtenis zo kitscherig geëerd wordt.

Het is het graf van de componist Rossini, de man van de opera ‘de Barbier van Sevilla’. Hij ligt hier al sinds 1868. Bij Rossini moet ik aan zijn Stabat Mater denken, meer dan aan de beroemde ‘Barbier’. De muziek bij de ‘treurende moeder Gods’ klinkt als een virtuoze Italiaanse opera.

Niet de plastic bloemen op dat roestige hek, maar zijn Stabat Mater (soms heel even een beetje kitscherig), houdt de gedachte aan Rossini en aan de treurende Maria met haar dode zoon, levend.

Herinnering passend vormgeven is een kunst.

Eneo ateliers geeft vorm met de herinneringsboten.

Hoe wij dat doen? Kijk op: www.eneo-ateliers-urn.com