Guido Gezelle, 1830-1899, (priester dol op jongens), groot dichter.

Onderweg in de tijd, zijn en niet meer zijn.

MOEDER

‘t En is van u
hiernederwaard,
geschilderd of
     geschreven,
mij, moederken,
geen beeltenis, 
geen beeld van u
      gebleven.

Geen teekening,
geen lichtdrukmaal,
geen beitelwerk
      van steene,
‘t en zij dat beeld
in mij, dat gij 
gelaten hebt
       alleene.

Als ik de bloemlezing Guido Gezelle’s Gedichten opensla moet ik onmiddellijk niesen.
Allergisch voor stof, ‘t boekje lang niet ingekeken. Guido Gezelle, ik kwam zijn naam tegen toen ik iets heel anders op het internet zocht.
Nog steeds allergisch niesend stuit ik op het gedicht ‘Moeder’.
In tegenstelling tot de meeste inmiddels sterk verouderde versjes blijft het prachtig overeind.

Even moet ik aan Achterberg (dol op meisjes van zestien) en Nijhoff (dol op vrouwen) denken, die ook hun moeder zo ontroerend beschreven hebben.

Is het de emotie van het eigen gemis, de weemoed om de verloren tijd, die zo aanspreekt?
Vormgeven aan herinnering, hoe kan het zuiverder dan in de dichtkunst?

Herinnering kan een idee levend houden

Eneo-ateliers helpt met het vormgeven van herinnering.

Hoe wij dat doen: kijk op  www.eneo-ateliers-urn.com